بسم الله الرحمن الرحیم

به نام ذات اقدسِ اله

و شاید به بهانه جوانه ای کوچک که از دل روزهای غیربرفی ِ زمستانه سر برآورد، غبار از کلبه کوچک خود گرفته و آن را معطر می کنم

کلبه ای را که در راه او بنا نهادم باشد که به روزهای وصل به قرب و رضای عشق مطلق برسیم

روزهایی که دلم می خواهد مشق هرشب زندگی مان کلام مولایم باشد...

که خدا را خدا را پروا کنید ... حال که تندرستید نه بیمار

و درحال گشایش هستید نه تنگدست...

در آزادیِ خویش پیش از آنکه درهای امید بسته شود بکوشید. در دل شب ها با شب زنده داری و پرهیز از شکمبارگی به اطاعت برخیزید

با اموال خود انفاق کنید

از جسم خود بگیرید و بر جان خود بیفزایید و در بخشش بخل نورزید که خدای سبحان فرمود: «اگر خدارا یاری کنید شما را پیروز می گرداند و قدم های شما را استوار می دارد»...

دیگه دنیا رو نمی خوام

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام حبیبم...

سلام تنها عزیز قلبم...

گاهی آنقدر متلألأ و پر درخشش می شوی

که دیگر هیچ چیز برای آدم مهم نیست

جز غرق شدن در درخشش تو...

من در آن لحظات تنها تو را می دیدم...

ممکن است آن نسیم دیگر هیچ گاه به سمت جنوب نوزد اما.....

اما همین که کلمات و تصمیم ها غرق تو بود

دلم آرام است

اگرچه ذهنم سنگین...

برای مرگ،

گاهی همین یک جمله کافیست؛

که در عالم ، حقیقتی است که از او دوری....

کیست که این کرب را از وجه ما بگشاید...................؟....

خداوندا به فریادم برس..........

گاهی اوقات، 

بی هیچ مقدمه ای

باید روضه را مکشوف خواند.... .

+دورم از او... خیلی دور...