بسم الله الرحمن الرحیم 

در تاریکی بطن حوت نشسته ام

و رو به تو دارم

که اکنون، صاحب مصائب بزرگم

و شرمگین از چشم گشودن به آسمان دل ماهی... از چشم گشودن رو به تو...

اسیر ظلمت، فوق ظلمت ام؛

گرفتار خطاهای بی شمار... گرفتار لغزش های فراوان...

گرفتار پاپس کشیدن ها در راه تو... گرفتار خسته شدن ها و کنار کشیدن ها... .

در این عرصه ی مبهم

و در تاریکی های لایه لایه،

یونس وار تو را می خوانم

فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ

أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ

سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ

بسم الله الرحمن الرحیم

پرستویی پر می کشد

و دیده هایی از پی اش نگران

پرستویی پر و بال گسترده در افق

و اشک هایی که از پی اش می چکند

که دلگرمی آقایش بود

یار و حامی و پشتیبان

و شکوه دارد این لحظه ی پریدن

که مانده است تنها برای عظمت لحظه ی وداع امامش

که مانده است تنها برای وسعت روح نماز امامش

که دلش آرام شود او نیز...؛ به این که امام اش در پیشگاه رب الجلیل گفت گواهی می دهم که از او جز خوبی ندیدم و تو خود بدان آگاه تری!...

و به هرکه می رسد بگوید امامم گواهی داد که من مومن به درگاه پروردگارم بودم...

شکوه دارد این لحظه های سلام...

سلامٌ علیکم فادخلوها خالدین...

که شیخ عزیز ما در شمار بندگان خدا پرکشید و رفت...

خداوندا... بخاطر این زمستان کوچ دو پرستوی عزیزمان،

مرهم بر مرهم دل امام مان فرود آر...

و خودت آرام اش کن به هزاران هزار عمار...

امروز برای بدرقه ی میهمان ات،

زمینیان به بدرقه آمدند عزیزشان را و

آسمانیان، استقبال شکوهمند تر...

اسپند دود کنید... مسافرمان به مقصد رسید...........

امشب غرق شادی باد آیت الله خوشوقت مان به میهمانی اباعبدالله...

بسم الله الرحمن الرحیم