92/1/31
12:28 ص
دل ام نمی آید سیاه از تن برکنم
بیش از پنج روز از شهادت بانو گذشته است
و هنوز در رنگ سیاه، پناه گرفته ام...
...
این روزها، روضه خوان ام. گاهی همپای حضرت امیر. گاهی حضرت زینب، گاه امام حسن، آماج درد. و گاه امام حسین... علیهم السلام...
این روزها منتظرم شب شود
تا بدنبال نفس های در سینه محبوس علی -ع- بروم کنج خلوت
از دور بایستم و ناله های خاموش بزنم...
که علی -علیه السلام-، دست می کشد بر مزار زهرایش و اشک می ریزد...
و می گوید که یا رسول الله.... صبر می کنم....
یا رسول الله... صبر می کنم....
.
.
نشسته ام همین حوالی و رخت عزا از تن دور نمی کنم...
نشسته ام همین حوالی و تنها،
و تنها رو به آسمان دارم و
می بارم
که یا رسول الله... صبر می کنم....
صبر می کنم....
صبر می کنم....
پ.ن:
گاهی وقت ها، آدم آنقدر حساس می شود که به نسیمی، ابر باران زا می شود و مدت ها می بارد...
آسمان دل مان، آسمان چشم ها مان، بارانیست همپای باران بی صدای آسمان فرزندان ات ... بانوی آرمیده... یا زهرا.......
آرام بخواب... که علی هست هنوز..........
سلام الله علیکم...
پیام رسان
ابتعاد
