شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت/ فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت

با تو ام که داری با آب می روی.

تازه به تو عادت کرده بودم ماه شادی اهل بیت! شب و روز، همنشینی و انس با تو، ببین چگونه تو را مونس نیمه شب هایم کرده است...

تازه داشتم با خنده هات می خندیدم، پرواز می کردم و اوج می گرفتم و تا خود ماهِ تمام آسمان ات می رفتم... تا خود نیمه ات

که چون تو نیم گشتی، رخ زیبایی و جمالت، کامل شد. تو نیم گشتی و ماه دیگری از نیمه ی تو، سر برآورد بر آسمان و حالا مانده ام

چگونه سجده های آن ماهِ سینه ی آسمان را وداع کنم و بروم...

هم شوق رسیدن به مهمانی، هم اندوه پایان رسیدن تو...

ای ماه سرور اهل بیت... این شب های باقی مانده ات را به قدر سال، برایم پربرکت کن... بنشانم باز سر اشک های مناجات ات...

و بخوان این بار از زبان من... الهی... اِن اَخَذتَنی بجُرمی، اَخَذتُک بعفوک. و اِن اَخَذتنی بذنوبی، اخذتُکَ بمغفرتک...

و ضجه بزن و چشم بدوز به آسمان... خدایا اگر مرا به جرمم مواخذه کنی، تو را به عفوت مواخذه می کنم... که تو پروردگار منی...

که عفو و مغفرتت افزون از سیاهیِ تمام من است...

مرا مواخذه کن ... اصلا به آتش بیفکن...

من باز فریاد می زنم که من این خدا را دوست دارم....

داری می روی شعبان... زود هم داری می روی...

برای من که نه فهمیدم رجب کی آمد و حالا که چشم باز می کنم و می بینم داری می روی و دل تنگ می شوم، سخت است...

به وقت خداحافظی که نزدیک تر می شویم، من می مانم و جامه ای از شوق میهمانی خدا و دلی لبریز از اندوه رفتن تو...

سلام به تو، چون آغاز می شوی از هلال ایی؛ کالعُرجونِ القدیم*

و سلام به تو آنگاه که به پایان می رسی؛ کالعُرجونِ القدیم...

لبیک ماه خدا؛ شهر الله الاکبر و عید اولیائه...

لبیک شهر رمضان...